Scoreborden, vlaggen, punten en gebarentaal
Datum: 29 maart 2008.
Plaats: Gymzaal aan de Verhulststraat in Gestel, Eindhoven.
Je loopt binnen, en het eerste wat je ziet zijn karateka’s die elk voor zich volop aan het trainen zijn.
Opstellen!
Het begon. Alle deelnemers moesten opstellen, met de scheidsrechters tegenover zich. Het was mooi om te zien hoe alle deelnemers tegen je opkeken, maar vernederend om tussen ervaren scheidsrechters te staan. Nadat iedereen gegroet had begon het pas echt. Ik moest op één veld de score bijhouden, en natuurlijk hoort daar ook bij om iedereen om te roepen.Ippon of nihon?
Het toernooi begon met kumite, en ik kwam erachter dat het bijhouden van scores helemaal niet zo simpel is! Als iedereen aan de zijkant zit te praten, en jij zit een paar meter van de scheidsrechters af, moet je goed naar zijn gebarentaal kijken. Maar het was een afwisselend klusje. Soms gebeurde er de hele wedstrijd niks, en scoorde ook niemand, maar een keer was een wedstrijd al na 30 seconden afgelopen!Maar aan een ding kon je niet ontkomen. De scheidsrechters controleerden streng of iedereen wel de juiste bescherming aan had! Een wedstrijd was uitgesteld omdat één van de deelnemers geen gebitsbeschermer had. Hij mocht van de Sensei toch nog de wedstrijd opnieuw doen.En op de eerste plaats…
Na een paar uur hard te hebben gestreden, was het weer zover: de prijsuitreiking! Er waren veel prijzen uitgereikt, en iedereen had ze dubbel en dwars gewonnen. Helaas voor sommige deelnemers, maar niet iedereen kon een prijs winnen. Toch kreeg iedereen nog een oorkonde als aandenken. Na de prijsuitreiking gingen we weer met zijn allen groeten, en begonnen de kata’s.Geen scorebord, wel vlaggen of punten.
Dit keer was ik ingedeeld als scheidsrechter, en na een oppepper van Ferdy begonnen we. Nu zat ik met een ander dilemma. Ik moest nu niet kijken of er een ippon, nihon of iets anders was gegeven, maar wie van 2 deelnemers beter was. Tot mijn geluk moesten de deelnemers om en om lopen, en niet tegelijk. Zo had je meer kans om te kijken hoe iemand het deed. Dit onderdeel ging heel goed, zonder al te veel problemen.Aan het einde kregen we nog de teamkata. Dit was een mooi onderdeel om te zien, vooral vanwege één deelnemer: Darius Verheijden. Deze jongen zit nog niet zo lang onder karate en hij had zijn been in het gips, maar toch ging hij vastberaden door met de teamkata! Daarna kregen we nog de prachtige demonstraties van Nathan en Sanela. Helaas moest Sanela stoppen door een nare blessure.
Het afscheid.
Helaas zat, na nog een keer de prijsuitreikingen, het toernooi er al weer op, en moest iedereen naar huis. Toch keek ik nog een keer achterom met de gedachte: “I’ll be back!”. En nu zit ik vol verwachting uit te kijken naar het volgende toernooi!